Chiny w latach 1898–1937. Między artystyczną tradycją a sztuką Zachodu

Sztuka zachodnia po raz pierwszy zawitała do Chin w XVI wieku dzięki Jezuitom. Przedstawiła artystom chińskim nowe techniki cieniowania i perspektywy, zapoznała ich ze sztuką portretu i popularnym malarstwem rodzajowym. Na przełomie XIX i XX wieku zadomowiła się ona na dobre w Chinach i stała się ważnym elementem świata sztuki chińskiej. Mimo, że sztuka tradycyjna stała w cieniu, miała swoich zwolenników, którzy skorzystali na wpływie Zachodu. Całości tradycji nie dało się zachować, ale można ją było odnowić, kiedy dawne odczucia i wrażliwość odradzały się w nowej formie. Wpływ Zachodu zapewnił bodziec potrzebny do przekształcenia przestarzałej tradycji. Nastąpiło stopniowe wchłanianie zachodnich doświadczeń w tradycyjne. Następujące po nich pokolenie połączyło chińskie techniki malowania z zachodnim realistycznym rysunkiem co tchnęło nowe życie w starą tradycję, zapewniając jej ciągłość.